BİREYSELLİK VE BENCİLLİK ARASINDAKİ UÇURUM

Doğduğunuz şehirden yıllardır uzakta yaşıyorsanız, sizi o şehre gittiğinizde içten içe güldüren hatırınızı yoklayarak başlayalım mı?

Çocukken yemek yeme sorunum bütün aileyi derde düşürmüş. Azıcık yemek yiyorsam, yemeğin içerisine ne ekleseler de farklı vitaminleri de alsam diye şaşırırlarmış. O bir kaşık için ağzımı açmazmışım bile. Annem okula gittiğinde babaannemle kalırken, en köklü çözümü babaannem bulmuş. Babaannemin evi, neredeyse "Ankara ayaklarımızın altında" diyeceğiniz bir yerdeydi. Ankara’nın o dönem tüm önemli yapıları evden görünürdü. Ankara’nın güvercinlerini bilirsiniz; öyle çoklardır ki… Kışın babaannemle güvercinler için balkona ekmek kırıntıları koyardık, babaannem bakmış ki ben bu işi kaptım, yemek yemem için o muhteşem eylemi gerçekleştirmiş: “Aç ağzını, ye bakalım şunu, yemezsen şimdi kuşlar gelecek karnımı yiyecek!”. Ah, tüh, vah yazık olmuş sana demeyin. Yıllardır hatırlayıp kahkahalarla güldüğüm bir olaydır. Yemeğimi yermişim tabi! Kuşlara da ekmek vermemin amacı “Aman doysunlar da, babaannem beni yemek için zorlamasın.” diyeydi, mıh gibi aklımda! Böyle bir olayı günümüzde yorumlayacak pek çok uzman (!) “Çocukta korku oluşturacak bu durum ….” diye cümlesine başlayabilir. Oluşmadı, endişelenmeyin. Kuşları seviyorum, babaannemi de. Dahası ne zaman Ankara’ya gitsem, o  çocuğa dönüşüp kıkır kıkır gülüyorum.

Ne yapsalar daha doğruydu, şu anki çözümlerinizle düşünün? (Sindirim rahatsızlıklarını ayrı tutarak) “Onu yemedi bunu yapalım, ay çocuk bunu sevmedi ötekini alalım, vah çocuk berikini istemedi tamam istediği bir şey bulalım…” Tanıdık geldi mi?

Ne yaptılar? “Bu tabak bitecek.” dediler, bunu derken yemeğin içerisine farklı vitaminler alsın diye bana hissettirmeden başka besinler eklediler. Ama hiçbir zaman aile sofrasının çeşidinden farklı bir şey sunmadılar. Bu bahsettiğim yıllar seksenler. Gelelim doksanlara, biraz büyüyünce gerçekleşen bazı sahnelere. Çocuğuz aklımıza bir şey geldi, koştuk büyüklerin yanına, artık derdimiz, istediğimiz neyse. Sahnedeki büyükler sohbette, hoooop başladık paldır küldür konuşmaya. O zamanlar sahnenin esas oyuncuları büyüklerden birinden bir ses geldi, “Yavrum, şu anda konuşuyoruz, sözüm bitsin o zaman dinleyeceğim.” Tanıdık geldi değil mi? Bekledik mi? Evet. Çatladık mı beklerken? Hayır! Şimdi sahnenin esas oyuncuları kimler? Oyuncu değişikliğinin sonuçlarına bakalım mı?

Okul bahçesinin ortasına içtiği gazozun şişesini keyfi atıp, şişeyi parçalayıp, uzaklaşmaya bile gerek duymayan; sorulduğunda “Canım istedi de kırdım” derken rahatsız olmayan çocuk…Ya da arkadaşının eşyasını izinsiz almaktan çekinmeyen, bir başkasının rahatsız olabileceğini düşünmeye bile gerek duymayan,  kendinden güçsüzlere gerek şiddetle gerekse sözle her istediğini yapabileceğini düşünen, kendi dünyasının kral ve kraliçeleri olarak karşımıza, toplumun herhangi bir köşesinden çıkıveriyorlar.

Yeter ki istediğini yapsın, sussun, mutlu olsun da bir başkası ne hissederse hissetsin diyerek yetiştirilen çocuk, acımasızca söylüyorum ama MUTLU OLMUYOR! Özgüven, kendini doğru ifade edebilme, hakkını arama gibi durumlara dair yazılmış kitapların, bunlar üzerine konuşan uzmanların yanlış anlaşıldığını düşünüyorum.

                Kuralların, kurallara uymanın, sınırların, toplumla uyum içinde yaşamanın çocuğa güven verdiğini biliyor muydunuz? Sorumluluklarını yerine getirebilen çocuk özgürleşir, kendine güveni gelişir. Kurallar ve sınırlar (aşırı durumlar değil), çocuğun kendisini güvende hissetmesini sağlar. Beklemenin, sabretmenin tadına varan çocuk, her açıdan mutluluğu yaşar. Bir çocuğun başarısına odaklanırken, başarının mutluluk üzerinde etkisinin olmadığı gerçeğini artık araştırmacılar anlatmaktan çekinmiyor. İçsel mutluluğun, paylaşmak, yardım etmek gibi temel insani duygularla geliştiğini vurguluyorlar. Bireysellik ve bencillik arasındaki uçuruma kaç çocuğu yuvarlıyoruz dersiniz?